زمینه و هدف: داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی، یک گروه خوددرمانی گسترده بین اقشار مختلا جوامع از جمله دانشجویان هستند. هدف از مطالعه حاضر، تعیین میزان مصرف خودسرانه داروهای ضدالتهاب غیراسترو، یدی در دانشجویان دانشگاه های شهر خلخال در سال 1992 بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر، یک مطالعه توصیفی-تحلیلی بود که با استفاده از رون نمونه گیری مرحله ای تصادیی شده بر 400 دانشجوی مشلول به تحصیل در دانشگاه های علوم پزشکی، آزاد و پیام نور شهر خلخال صورت گرفت. داده ها از طریق یرم اطلاعات یردی و پرسشنامه مصرف خودسرانه دارو، جمع آوری شد و با استفاده از روشهای آمار توصیفی و استنباطی (کای اسکوئر) و در سطح معنیداری 005/0

مقدمه: عفونت هلیکوباکترپیلوری (Helicobacter pylori- H. pylori) و داروهای ضد التهابی غیر استروییدی(Non- Steroidal Anti–Inflammatory Drugs – NSAIDs) دو عامل مهم ایجاد ضایعه مخاطی در معده و اثنی عشر به شمار می آیند. نتایج مطالعات اپیدمیولوژیک در زمینه تاثیر متقابل عفونت H.pylori و NSAIDs بر هم و بر مخاط معده متفاوت است. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثرات این دو متغیر بر فراوانی زخم و خونریزی گوارشی انجام شده است. مواد و روشها: بیماران مبتلا به خونریزی حاد گوارشی و بیماران مبتلا به دیس پیسی بدون خونریزی که گارستروسکوپی مراجعه کرده اند از نظر سابقه مصرف NSAIDs و وجود عفونت H.pylori بررسی شدند. در بررسی آماری فراوانی ضایعات مخاطی و خونریزی گوارشی تعیین شد و مورد مقایسه قرار گرفت و ارتباط زخم و خونریزی گوارشی با مقایسه بیماران تحت درمان NSAIDs با بیمارانی که از این داروها استفاده نکرده بودند در دو گروه با و بدون عفونت H.pylori همراه با محاسبه odds ratio تعیین گردید. مقایسه گروهها با آزمونهای chi square و Fisher exact test با استفاده از نرم افزار SPSS صورت گرفت.نتایج: 104 بیمار به علت خونریزی گوارشی حاد و 102 بیمار بدون خونریزی گوارشی که برای گاستروسکوپی تشخیصی مراجعه کرده بودند مطالعه شدند. میانگین سنی در دو گروه به ترتیب 20±48 و 18±44 سال بود. فراوانی مصرف داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی در بیماران با خونریزی حاد گوارشی 51% و در بیماران بدون خونریزی 34% بود (P<0.025).در بیماران تحت درمان با NSAIDs در مقایسه با افرادی که از این داروها استفاده نکرده بودند افزایش معنی داری در بروز زخم اثنی عشر (P<0.021 و OR=4.3) و خونریزی گوارشی (P<0.012، OR=2.54) دیده شد. عفونت H.pylori، در مقایسه با بیماران بدون عفونت، زخم اثنی عشر را به طور معنی داری افزایش داده (P<0.001 و OR=23.33) اما زخم معده را به طور معنی داری کاهش داده است (P<0.019 و OR=0.18). وجود همزمان عفونت H.pylori و مصرف NSAIDs سبب افزایش معنی داری در بروز زخم اثنی عشر (P<0.001 و OR=20.57) اما کاهش غیر معنی داری در شیوع زخم معده شده است (P=0.193 و OR=0.38). در این بیماران خطر خونریزی گوارشی افزایش نیافته است (P=0.613 و OR=1.38). عفونت H.pylori در بیماران تحت درمان با NSAIDs در مقایسه با بیمارانی که عفونت H.pylori ندارند و از این داروها استفاده می کنند فراوانی زخم اثنی عشر را به طور معنی داری افزایش (P=0.001 و OR=4.78) اما فراوانی زخم معده را به طور معنی داری کاهش داده است (P=0.015 وOR=0.18). خطر خونریزی نیز در این بیماران به طور غیر معنی داری کاهش یافته است (P=0.13 و OR=0.54).نتیجه گیری: عفونت H.pylori و NSAIDs هر کدام به تنهایی خطر زخم اثنی عشر را زیاد می کنند، اما عفونت H.pylori به تنهایی یا همراه با NSAIDs سبب کاهش بروز زخم معده و خونریزی گوارشی می گردد.

مقدمه: داروهای سرکوبگر ایمنی بسته به مکانیسم عمل در گروه های گوناگونی دسته بندی و در کنترل اختلالات التهابی حاد و مزمن مورد استفاده قرار می گیرند. با توجه به احتمال بروز عوارض التهابی شدیدی همچون نارسایی حاد تنفسی و طوفان سایتوکاینی در بیماران مبتلا به کووید-19، نیاز به مرور داده های بروز شده در زمینه کارایی و عوارض جانبی تجویز این داروها در بیماران وجود دارد. در این مقاله در کنار معرفی اجمالی دسته های مختلف داروهای سرکوبگر ایمنی، به یافته های معتبر در زمینه آثار مثبت و منفی استفاده از این داروها در بیماران کرونایی پرداخته شده است. نتیجه گیری: در کل به نظر می رسد که مصرف داروهای ضدالتهاب و سرکوبگر پاسخ های ایمنی با آثار مثبتی همچون کاهش نیاز به تهویه مکانیکی و بستری در بخش مراقبت های ویژه، افزایش سرعت بهبود علایم حاد و هم چنین کاهش آمار مرگ و میر بیماران به ویژه بیماران بدحال همراه است. با این حال احتمال، طولانی شدن دوره درمان و افزایش خطر ابتلا به عفونت های باکتریایی و قارچی را باید در نظر داشت. رعایت تعادل در مقدار و طول مدت تجویز این داروها می تواند در کاهش آثار منفی مصرف این داروها موثر باشد.

مقدمه: سندرم نکرولیز اپیدرمی توکسیک یکی از شدیدترین واکنش های پوستی و مخاطی می باشد که عمدتاً در واکنش به داروهایی مانندNSAID ها ایجاد می شود و در 20 تا 50 درصد موارد می تواند منجر به مرگ شود. معرفی بیمار: بیمار آقای 41 ساله ای است که با سابقه دریافت داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی و با ضایعات ماکولوپاپولر در بیمارستان کوثر شهر سنندج بستری می شود. بیمار تحت اقدامات درمانی مختلف قرار گرفته و بعد از حدود چهارده روز با حال عمومی خوب ترخیص می شود. نتیجه گیری: مهمترین رکن در درمان این بیماری، یافتن علت اصلی و قطع عوامل دارویی عامل واکنش می-باشد. مداخلات درمانی شبیه بیماران دچار سوختگی می باشد.

لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

سابقه و هدف: ضد التهاب های غیراستروییدی (NSAIDs) جزو داروهای پرمصرفی هستند که تجویز آن به راحتی تحمل می شود. شایع ترین عارضه این داروها مشکلات گوارشی است. تخمین زده می شود که این عوارض در مرگ 15-10 درصد بیماران بستری نقش داشته باشد. این داروها یکی از علل اصلی خونریزی از دستگاه گوارش فوقانی و دومین عامل ایجاد اولسر می باشند. هدف از این مطالعه تعیین مدت زمان مصرف داروهای ضد التهابی غیراستروییدی، شاخص های پیش آگهی و فراوانی آلودگی به هلیوباکترپیلوری در مبتلایان به اولسر پپتیک خونریزی دهنده مراجعه کننده به بیمارستان فاطمیه سمنان طی سال های 82-1376 است.مواد و روش ها: این تحقیق با روش بررسی توصیفی بر روی بیماران مبتلا به اولسر پپتیک که با خونریزی گوارشی مراجعه کرده بودند صورت گرفت. مشخصات این بیماران از نظر سن، علل خونریزی، سابقه و مدت زمان مصرف داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی، محل زخم، آلودگی به هلیکوباکترپیلوری و عوامل تعیین کننده پیش آگهی با استفاده از آزمون های Chi-square و T تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: 92 بیمار دارای سابقه مصرف داروهای ضد التهابی غیراستروییدی با میانگین سنی66.1±3.1  (± انحراف معیار) با 105 بیمار فاقد چنین سابقه ای با میانگین سنی 62.3±4.7 مقایسه شدند. بیماران گروه اول مسن تر بودند (p<0.0001). در هر دو گروه اولسر اثنی عشر و ابتلای مردان شیوع بیشتری داشت. نسبت اولسر اثنی عشر به معده در گروه دوم بیش از 2.1 بود. در بیمارانی که سابقه مصرف بیش از یک هفته دارو را داشتند شیوع زخم اثنی عشر و معده و ابتلاء هر دو جنس به طور یکسان دیده شد.از نظر شدت، پیش آگهی و مرگ و میر تفاوتی بین دو گروه مشاهده نگردید، موقعیت هلیکوباکترپیلوری در گروه های مصرف کننده و غیرمصرف کننده و اولسرهای ناشی از NSAIDs یکسان بود.نتیجه گیری: مصرف NSAIDs نقشی در پیش آگهی و مرگ و میر در خونریزی از اولسر ندارد.

داروهای ضد التهابی غیراستروییدی با اثر روی سنتز پروستاگلاندین ها می توانند باعث بروز عوارض گوارشی جدی و خطرناک شوند. بنابراین لازم است افراد پرخطر برای پیشگیری از بروز این عوارض در صورت مصرف این داروها؛ درمان پیشگیرانه دریافت کنند که داروی انتخابی امپرازول است. در صورتیکه بیمار در طول استفاده از داروهای ضد التهابی غیر استروییدی (NSAID) مبتلا به زخم دوازدهه یا معده شود. باید این دارو قطع کند و درمان شود. در غیر این صورت باید درمان نگهدارنده و ترجیحاً امپرازول دریافت کند در مورد ارتباط هلیکوباکترپیلوری و زخم ناشی از NSAID هنوز بحث بسیار وجود دارد و نیاز به تحقیقات بیشتری است.

در این گزارش پسر 9 ساله ای معرفی می شود که از سن 5 سالگی مبتلا به عفونتهای مکرر استخوانی در نواحی ترقوه ها، استرنوم، استخوان ناویکولر، انتهای رادیوس و بالای تیبیا بوده است. بیمار در تمام این موارد با تشخیص استئومیلیت عفونی تحت درمانهای اختصاصی آنتی بیوتیکی قرار گرفته بود که به این درمانها پاسخ مناسب نداده بود. علاوه بر آن در تمام موارد کشت از مناطق گرفتار از نظر باکتریها، قارچها و نیز مایکوباکتریها منفی بود. همچنین بررسی تستهای سیستم ایمنی از نظر وجود بیماری گرانولوماتوز مزمن و سایر اختلالات نقس سیستم ایمنی منفی بود. بعد از مطرح شدن تشخیص CRMO، درمان با داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی برای بیمار انجام شد که موفقیت آمیز بود و بیماری خاموش شد. در پیگیری های بعدی تا 7 ماه گذشته، بیماری عود جدیدی نداشته است.